Ημέρα δεύτερη: Ξύπνησα με χαρωπή διάθεση. Ήθελα απεγνωσμένα έναν φρέντο
καπουτσίνο μέτριο και τον ήπια για τα καλά στο πιο κοντινό καφέ. Η
συνέχεια της μέρας είχε κλασικά επισκέψεις σε μονές, μουσεία και λοιπά
αξιοθέατα και κατά τη μία, απλώνουμε τα βασανισμένα μας κορμιά στην ίδια
παραλία όπου με τακτοποίησε ο αχινός. Δεξιά δυο ανυπέρβλητα κορμιά
έπαιζαν ρακέτες. Αριστερά; Γαμησέ τα! Τα γερόντια που λέγαμε. Τρίβανε ο
ένας τον αλλο με καροτέν και λύνανε σταυρόλεξα. Ας αφήσουμε όμως το
αριστερά και ας έρθουμε στο δεξιά.
Τα δυο γκομενάκια, δεν ήξεραν ρακέτες. Απλά πλατσούριζαν κυνηγώντας το μπαλάκι. Τέλεια θέα. Και καθώς μπαίνω να δροσίσω τη Coύλα μου και περιμένω κανένα δεκάλεπτο με το νερό στον αφαλό γιατί κρυώνω η γυναίκα και θέλω το χρόνο μου μέχρι να δελφινίσω, ξαφνικά νιώθω έναν οξύ πονοκέφαλο. Δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί γενικώς απλά ένιωθα πως παρά το νεαρό της ηλικίας μου, έπαθα το πρώτο μου εγκεφαλικό. Οι άσχετοι απο τένις θεοί είπαν να παίξουν λίγο πιο δυνατά και μου εκσφενδονισαν στην κεφάλα το μπαλάκι με τόση δύναμη που πραγματικά ένιωσα πως έφαγα σφαλιάρα από τον Θεό τον ίδιο.
Το καρούμπαλο ακόμη το έχω ως ενθύμιο αλλά και τη φωνή του ενός από τους δύο που τσίριζε στον αλλο: Αχ τι σκοτώσαμε τη κοπελιά. Γυρνάω και τι να δω. Ο ένας που είχε ρίξει το μπαλάκι στη κεφάλα μου, είχε μπει στην αγκαλιά του άλλου καθώς ικετευτικά του ζητούσε να μου μιλήσει εκείνος. Μα ποιος είναι ο άντρας επιτέλους της σχέσης; Αναρωτήθηκα. Το ζευγάρι με νεύματα μου ζήτησε συγγνώμη, εγώ αντιλήφθηκα εγκαίρως πως κανένας δε θα ερχόταν να με σώσει, άλλωστε δεν είχα πνιγεί, απλά κουτούλησα με μπαλάκι του τένις και τελικά το ζευγάρι αποχώρησε απο τη παραλία αγκαλιασμένο δίνοντας τρελά φιλιά ο ένας στον αλλο!
Τζάμπα ασχοληθήκαμε με το δεξιά. Πάμε στο αριστερά πάλι. Έχει πιο πολύ ζουμί. Τα γερόντια που λετε, τα περνούσαν ζάχαρη. Τα συναντούσαμε παντού μπροστά μας. Στις καφετέρια πίνανε γαλλικό και τάιζε ο ένας τον άλλο με κουλουράκια. Στις ταβέρνες κάνανε γούτσου γούτσου χωμένοι στα ψαράκια και στις σαλάτες και πίνανε στην υγειά τους και στο μελλοντικό βαμπίριασμα τους με ένα ποτηράκι κρασί που κάνει καλό στη καρδιά.
Στη θάλασσα ο παππούς έτρεχε τη γιαγιά από το χέρι, μπαίνανε μέσα, τρέχανε μέσα στη θάλασσα για γυμναστική και αν δε με γελάσανε τα κουρασμένα από τις βουτιές μάτια μου, στα βαθιά βγάζανε τα μαγιό τους και πιάνανε ο ένας τον άλλο. Έλεος δηλαδή! Αυτά εμείς έπρεπε να τα κάνουμε. Αλλά τα γερόντια μας δίνανε τα μαθήματα. Μεγάλη πίκρα και μεγάλη σιχασιά μαζί. Στο ξενοδοχείο τους πετύχαμε το ίδιο βράδυ να χουφτώνονται και να κοιμούνται γυμνοί και αγκαλιασμένοι. Εντάξει, τέτοιος έρωτας ούτε στις ηλικίες της μεγάλης απόδοσης. Ας είναι! Αφού περνούσαν καλά αποφασίσαμε να το αποδεχτούμε μέσα στη δική μας μιζέρια.
Κι έρχεται η ώρα της αποκορύφωσης. Μπαίνουμε σε ένα μπαράκι, καθόμαστε,παραγγέλνουμε κάτι ποτά για αρχή και εντοπίζω τον Αρίσταρχο. Ο Αρίσταρχος καθόταν δίπλα μου και πίσω μου με μια τεκίλα στο ένα χέρι και ένα κινητό από αυτά που έχουν τα πάντα μέσα, στο άλλο. Έπινε και κρυφογελούσε. Σα να μιλούσε με κάποια και αντάλλαζαν μηνύματα σεξουαλικού ίσως περιεχομένου. Κι επειδή ήταν μόνος ο Αρίσταρχος, τον προσέγγισα λίγο και αρχίσαμε να μιλάμε. Του είχε πάρει τα μυαλά μια Ρωσιδούλα από το facebook και τον είχε κάνει τούρμπο.
Σχέση πάθους την παρουσίασε ο Αρίσταρχος! Που πας ρε Καραμήτρο του φώναζα εγώ. Τι δουλειά έχεις με το λόλιποπ, τίποτα αυτός. Σαραντάρης ο Αρίσταρχος, εικοσιπεντάρα η Ρωσιδούλα. Ε αμα είναι σχέση πάθους κομμάτια να γίνει αλλά φίλε μου να προσέχεις γιατί οι σχέσεις πάθους καμιά φορά οδηγούν σε περίεργα μονοπάτια. Το νου σου Αρίσταρχε. Στα αρχίδια του με έγραψε ο Αρίσταρχος και συνέχισε το τσατ. Κι εγώ συνέχισα με πιο βαριά ποτά. Σιγά μη κάτσω να σώσω το κόσμο.
Η τρίτη και τέταρτη μέρα ήταν πιο χαλαρές. Γνώρισα τον Κοσμά. Ο Κοσμάς ήταν ένας νέος και ωραίος Αθηναίος που κατέβαινε στο νησί για να δουλέψει πέντε μήνες και μετά στο κλουβάκι του. Κούκλος ο Κοσμάς, μελαχροινός, ψηλός με ωραίες πλάτες και μπάσα σέξουαλ φωνή. Μας κέρασε κάτι σφηνάκια, μας χάιδεψε λίγο τα μπουτάκια αλλά όταν έκλεισε το μπαρ έφυγε αγκαλιά με τον Βαγγέλα. Συγγνώμη κιόλας αλλά οι γκέι μας τα έχουν κάνει ούμπαλα! Ε i σιχτιρ δηλαδή! Δε ξέρω ρε παιδί μου, αν το μάτι μου έχει κάτι που πέφτει πάνω τους, αλλά συνεχώς γκέι γνωρίζω! Δεν αντέχω άλλους γκέι στη ζωή μου! Λυπηθείτε με, σας παρακαλώ. Μου είναι αδύνατον να βιώνω τόσες απογοητεύσεις. Όσοι μου αρέσουν, βγαίνουν γκέι. ΈΛΕΟΣ.
Τα πιο ασήμαντα κουλά τις επόμενες μέρες ήταν μια γλύστρα που έφαγα στη μέση του πιο γνωστού κλαμπ του νησιού, ένας πιθανός πνιγμός από ένα στρώμα θαλάσσης σε σχήμα λεοπάρδαλης, μια μίνι δηλητηρίαση με συνέπειες χαλαρές για τα δεδομένα μου, η καταστροφή μιας φούστας που άφησε γυμνά τα οπίσθιά μου για πάνω από δέκα λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω, η γνωριμία μου με γνωστό κούκλο ηθοποιό, μια συναυλία που ήπια τόσες μπίρες όσες δεν έχω πιει σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα, ένα παγωτό που το λούστηκα μισό εγώ και μισό ο διπλανός μου εξαιτίας κουλού σερβιτόρου, ένα μίνι στριπτίζ που έκανα στη καθαρίστρια του ξενοδοχείου διότι εγώ ήμουν γυμνή έτοιμη για ντουζ κι εκείνη δε με κατάλαβε και μπήκε να καθαρίσει και πολλά άλλα που δεν έχουν τόση σημασία τώρα που τα σκέφτομαι.
Η ουσία είναι μία. Περάσαμε τέλεια, γεμίσαμε τις μπαταρίες μας και τώρα πια...τα κεφάλια μέσα.
Δε θα πω ακόμη Καλό Χειμώνα γιατί μετά τα νησιά ακολούθησε διαμονή σε camping κι εκεί έχω να σας πω πολλά. Προς το παρόν σας χαιρετώ! Μείνετε συντονισμένοι, η κουλαμάρα δε τελειώνει ποτέ. Τα φιλιά μου και τα σέβη μου!
29 Αυγούστου 2011
Τα δυο γκομενάκια, δεν ήξεραν ρακέτες. Απλά πλατσούριζαν κυνηγώντας το μπαλάκι. Τέλεια θέα. Και καθώς μπαίνω να δροσίσω τη Coύλα μου και περιμένω κανένα δεκάλεπτο με το νερό στον αφαλό γιατί κρυώνω η γυναίκα και θέλω το χρόνο μου μέχρι να δελφινίσω, ξαφνικά νιώθω έναν οξύ πονοκέφαλο. Δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί γενικώς απλά ένιωθα πως παρά το νεαρό της ηλικίας μου, έπαθα το πρώτο μου εγκεφαλικό. Οι άσχετοι απο τένις θεοί είπαν να παίξουν λίγο πιο δυνατά και μου εκσφενδονισαν στην κεφάλα το μπαλάκι με τόση δύναμη που πραγματικά ένιωσα πως έφαγα σφαλιάρα από τον Θεό τον ίδιο.
Το καρούμπαλο ακόμη το έχω ως ενθύμιο αλλά και τη φωνή του ενός από τους δύο που τσίριζε στον αλλο: Αχ τι σκοτώσαμε τη κοπελιά. Γυρνάω και τι να δω. Ο ένας που είχε ρίξει το μπαλάκι στη κεφάλα μου, είχε μπει στην αγκαλιά του άλλου καθώς ικετευτικά του ζητούσε να μου μιλήσει εκείνος. Μα ποιος είναι ο άντρας επιτέλους της σχέσης; Αναρωτήθηκα. Το ζευγάρι με νεύματα μου ζήτησε συγγνώμη, εγώ αντιλήφθηκα εγκαίρως πως κανένας δε θα ερχόταν να με σώσει, άλλωστε δεν είχα πνιγεί, απλά κουτούλησα με μπαλάκι του τένις και τελικά το ζευγάρι αποχώρησε απο τη παραλία αγκαλιασμένο δίνοντας τρελά φιλιά ο ένας στον αλλο!
Τζάμπα ασχοληθήκαμε με το δεξιά. Πάμε στο αριστερά πάλι. Έχει πιο πολύ ζουμί. Τα γερόντια που λετε, τα περνούσαν ζάχαρη. Τα συναντούσαμε παντού μπροστά μας. Στις καφετέρια πίνανε γαλλικό και τάιζε ο ένας τον άλλο με κουλουράκια. Στις ταβέρνες κάνανε γούτσου γούτσου χωμένοι στα ψαράκια και στις σαλάτες και πίνανε στην υγειά τους και στο μελλοντικό βαμπίριασμα τους με ένα ποτηράκι κρασί που κάνει καλό στη καρδιά.
Στη θάλασσα ο παππούς έτρεχε τη γιαγιά από το χέρι, μπαίνανε μέσα, τρέχανε μέσα στη θάλασσα για γυμναστική και αν δε με γελάσανε τα κουρασμένα από τις βουτιές μάτια μου, στα βαθιά βγάζανε τα μαγιό τους και πιάνανε ο ένας τον άλλο. Έλεος δηλαδή! Αυτά εμείς έπρεπε να τα κάνουμε. Αλλά τα γερόντια μας δίνανε τα μαθήματα. Μεγάλη πίκρα και μεγάλη σιχασιά μαζί. Στο ξενοδοχείο τους πετύχαμε το ίδιο βράδυ να χουφτώνονται και να κοιμούνται γυμνοί και αγκαλιασμένοι. Εντάξει, τέτοιος έρωτας ούτε στις ηλικίες της μεγάλης απόδοσης. Ας είναι! Αφού περνούσαν καλά αποφασίσαμε να το αποδεχτούμε μέσα στη δική μας μιζέρια.
Κι έρχεται η ώρα της αποκορύφωσης. Μπαίνουμε σε ένα μπαράκι, καθόμαστε,παραγγέλνουμε κάτι ποτά για αρχή και εντοπίζω τον Αρίσταρχο. Ο Αρίσταρχος καθόταν δίπλα μου και πίσω μου με μια τεκίλα στο ένα χέρι και ένα κινητό από αυτά που έχουν τα πάντα μέσα, στο άλλο. Έπινε και κρυφογελούσε. Σα να μιλούσε με κάποια και αντάλλαζαν μηνύματα σεξουαλικού ίσως περιεχομένου. Κι επειδή ήταν μόνος ο Αρίσταρχος, τον προσέγγισα λίγο και αρχίσαμε να μιλάμε. Του είχε πάρει τα μυαλά μια Ρωσιδούλα από το facebook και τον είχε κάνει τούρμπο.
Σχέση πάθους την παρουσίασε ο Αρίσταρχος! Που πας ρε Καραμήτρο του φώναζα εγώ. Τι δουλειά έχεις με το λόλιποπ, τίποτα αυτός. Σαραντάρης ο Αρίσταρχος, εικοσιπεντάρα η Ρωσιδούλα. Ε αμα είναι σχέση πάθους κομμάτια να γίνει αλλά φίλε μου να προσέχεις γιατί οι σχέσεις πάθους καμιά φορά οδηγούν σε περίεργα μονοπάτια. Το νου σου Αρίσταρχε. Στα αρχίδια του με έγραψε ο Αρίσταρχος και συνέχισε το τσατ. Κι εγώ συνέχισα με πιο βαριά ποτά. Σιγά μη κάτσω να σώσω το κόσμο.
Η τρίτη και τέταρτη μέρα ήταν πιο χαλαρές. Γνώρισα τον Κοσμά. Ο Κοσμάς ήταν ένας νέος και ωραίος Αθηναίος που κατέβαινε στο νησί για να δουλέψει πέντε μήνες και μετά στο κλουβάκι του. Κούκλος ο Κοσμάς, μελαχροινός, ψηλός με ωραίες πλάτες και μπάσα σέξουαλ φωνή. Μας κέρασε κάτι σφηνάκια, μας χάιδεψε λίγο τα μπουτάκια αλλά όταν έκλεισε το μπαρ έφυγε αγκαλιά με τον Βαγγέλα. Συγγνώμη κιόλας αλλά οι γκέι μας τα έχουν κάνει ούμπαλα! Ε i σιχτιρ δηλαδή! Δε ξέρω ρε παιδί μου, αν το μάτι μου έχει κάτι που πέφτει πάνω τους, αλλά συνεχώς γκέι γνωρίζω! Δεν αντέχω άλλους γκέι στη ζωή μου! Λυπηθείτε με, σας παρακαλώ. Μου είναι αδύνατον να βιώνω τόσες απογοητεύσεις. Όσοι μου αρέσουν, βγαίνουν γκέι. ΈΛΕΟΣ.
Τα πιο ασήμαντα κουλά τις επόμενες μέρες ήταν μια γλύστρα που έφαγα στη μέση του πιο γνωστού κλαμπ του νησιού, ένας πιθανός πνιγμός από ένα στρώμα θαλάσσης σε σχήμα λεοπάρδαλης, μια μίνι δηλητηρίαση με συνέπειες χαλαρές για τα δεδομένα μου, η καταστροφή μιας φούστας που άφησε γυμνά τα οπίσθιά μου για πάνω από δέκα λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω, η γνωριμία μου με γνωστό κούκλο ηθοποιό, μια συναυλία που ήπια τόσες μπίρες όσες δεν έχω πιει σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα, ένα παγωτό που το λούστηκα μισό εγώ και μισό ο διπλανός μου εξαιτίας κουλού σερβιτόρου, ένα μίνι στριπτίζ που έκανα στη καθαρίστρια του ξενοδοχείου διότι εγώ ήμουν γυμνή έτοιμη για ντουζ κι εκείνη δε με κατάλαβε και μπήκε να καθαρίσει και πολλά άλλα που δεν έχουν τόση σημασία τώρα που τα σκέφτομαι.
Η ουσία είναι μία. Περάσαμε τέλεια, γεμίσαμε τις μπαταρίες μας και τώρα πια...τα κεφάλια μέσα.
Δε θα πω ακόμη Καλό Χειμώνα γιατί μετά τα νησιά ακολούθησε διαμονή σε camping κι εκεί έχω να σας πω πολλά. Προς το παρόν σας χαιρετώ! Μείνετε συντονισμένοι, η κουλαμάρα δε τελειώνει ποτέ. Τα φιλιά μου και τα σέβη μου!
29 Αυγούστου 2011
